Miasto44 recenzja

Nie bez powodu najgłośniejsza produkcja kinowa ostatnich lat. Miasto44 bije na kolana dotychczasowe produkcje obrazujące czas II wojny światowe.

Tak, film porusza, wbija w fotel, dotyka najgłębszych zakamarków duszy. Powoduje, że człowiek po obejrzeniu  obraz Komasy ma wrażenie, że znajduję się w tak zwanym dwu świecie, tym naszym realnym i jeszcze tym z powstańczych lat, w którym jest pełno gruzów, płonących budowli,
zgliszczy, wybuchów.
To wszystko jest na plus, zdjęcia robią, ogromne wrażenie. Kilka scen zapada w pamięć. Do tej pory pamiętam  taką jedną, która dzieje się w nocy wybuchają bomby wszystko płonie, a pośród ognia ich dwoje ona i on całujących się namiętnie… 

Chwytających za serce obrazów, jest wiele, często cisną się łzy, coś staje w gardle. Co chwila strzały, krew, krzyk. Może za dużo ukazano tej walki, a za mało losów, bohaterów, ich przeżyć rozterek.

W prawdzie na samym początku filmu pokrótce mamy przedstawionych głównych bohaterów. Młodzi ludzie palący się do walki z okupantem. Stefan (Józef Pawłowski), Biedronka (Zofia Wichłacz), Kama (Anna Pruchniak) Beata (Karolina Staniec) "Rogal" (Filip Gurłacz),  Góral (Maurycy Popie), Beksa (Antoni Królikowski ). Oni wierzy, w to, że powstanie potrwa tylko 3 dni. Z zapałem ruszają na wroga. Właśnie, to chyba jedna z najpiękniejszych scen, kiedy idą ulicami Warszawy, pełni energii woli ducha szczęścia.

Gra aktorów, no cóż wydaje mi się, że została przyćmiona, efektami całą otoczką   wojennych obrazów.

Jednak uważam, że warto wybrać się do kin, nie by zobaczyć aktorów, a może po, to by uświadomić sobie jakim okropieństwem był czas wojny.